Yes het is eindelijk weer maandag, en dus is het tijd voor een gloednieuw Slippertje! Pie Aerts is deze week te gast in de Ondernemen Op Slippers podcast-show! Zelf ken ik Pie al jaren, we hebben namelijk samen op school gezeten, maar jij kunt hem kennen van zijn ongelofelijk mooie foto’s en bijbehorende verhalen!
Voordat hij professioneel fotograaf werd zat Pie Aerts in de rat race om CEO te worden bij Ahold! De weg hiernaartoe bleek naar verloop van tijd niet realistisch en leidde zelfs tot een burnout. Pie Aerts kwam hier echter sterker uit de ooit, meer hierover hoor je in de podcast!
Verder vertelt Pie Aerts in het 30ste Slippertje over:
– Zijn jeugd en studietijd in Limburg
– Hoe hij van tapas een enorm succes maakte
– De rat race bij Ahold
– De reizen die hij maakt als fotograaf
– Hoe hij zich wekenlang voorbereid op het maken van unieke foto’s
– Én hoe hij een geweldig project opgezet heeft voor Afrika
Laten we snel gaan luisteren naar de inspirerende verhalen van Pie Aerts, let’s go!!
Podcast transcriptie
Bas: Dames en heren, vandaag in de Ondernemen op Slippers podcast the one and only Pie Aerts. Hij groeide op in het Limburgse Schimmert en ik heb samen met Pie op de middelbare school gezeten. Hij belandde daarna in de ratrace en bekleedde verschillende functies bij Ahold. Hij dacht letterlijk dat hij CEO kon worden. Fotografie werd zijn hobby, maar in 2017 kreeg hij helaas een burn-out. Hij besloot om daarna alles te verkopen, reisde 2,5 jaar rond de wereld samen met zijn vriendin en uiteindelijk heeft hij zoveel mooie kiekjes over de wereld geschoten dat hij een boek ervan heeft gemaakt dat heet “Tales from the Roads Less Traveled”. Hij heeft meer dan 150.000 volgers op Instagram en hij verkoopt zijn kiekjes nu op verschillende manieren. Pie, welkom in de Ondernemen op Slippers podcast jongen en dit is de ontzettend mooie jingle.
Pie: Lekker, lekker.
Je gooit je shit opzij, en voelt je vogelvrij, je runt je business op je slippers en dat maakt je blij. Je droom is werkelijkheid, bent van de stress bevrijd. Je kraakt de code van het leven met zekerheid.
Bas: Pie, welkom jongen.
Pie: Wat een goede jingle.
Bas: Ja, is lachen hè. Ja, we gaan de code van het leven kraken.
Pie: Professioneel.
Bas: Ja, we gaan de code van het leven kraken. Welkom man.
Pie: Ja, dank je wel.
Bas: Hoe oud ben je tegenwoordig? Volgens mij zijn we even oud of niet?
Pie: 35.
Bas: Ja.
Pie: Is dat oud?
Bas: Gaat hard hè, is niet normaal toch?
Pie: Jij hebt 3 kinderen, ik nog geen.
Bas: Ja, nou, je bent zwanger toch?
Pie: Ik niet.
Bas: Ja, nee, je hebt het geregeld. Ja, dat zijn andere tijden.
Pie: Tijd gaat hard man.
Bas: De tijd gaat hard.
Pie: Wanneer hebben wij elkaar voor het laatst gezien?
Bas: Ja, 10 jaar geleden of zo?
Pie: Toen had jij nog een speelgoedwinkel in Utrecht.
Bas: Ja, dat is echt lang geleden ja, ja, dat is meer dan 10 jaar geleden denk ik. Dat is 13, 14 jaar geleden. Was jij langs geweest in die speelgoedwinkel of niet?
Pie: Ja, toen wel ja, volgens mij woonde je er ook naast.
Bas: Nee, ik woonde erboven.
Pie: Oh, erboven ja.
Bas: Ja, dat waren nog eens tijden.
Pie: Gadget stores. Ja, much has changed.
Opgroeien in Limburg
Bas: Tof man, maar sowieso tof om jouw verhaal eventjes aan de tand te voelen want ja, af en toe kreeg ik via-via weleens van wow, weet je wat die Pie doet? Is helemaal gaaf jongen, die reist de wereld rond en maakt een beetje foto’s en daar verdient hij zijn geld mee. Maar goed, we gaan natuurlijk beginnen bij het begin Pie, want je bent opgegroeid in Limburg.
Pie: Ja, of all places.
Bas: Net zoals ik. Hoe zag dat er een beetje uit daar in Limburg hoe je bent opgegroeid?
Pie: Nou, ik moet zeggen hoe ouder ik nu word hoe meer ik toch wel terugdenk aan die tijd. Ik woon nu 10, 12 jaar in Amsterdam en daarvoor heb ik in Maastricht gestudeerd, dus ik ben wel nog langer dan de gemiddelde Limburger in Limburg gebleven zeg maar. Ik heb bewust gekozen om in Maastricht op de Hoge Hotelschool te studeren. Dus ik denk nu wel met heel veel plezier meer en meer terug aan die tijd hoe onbevangen en zorgeloos en veel vrijheid ook.
Bas: Echt hè?
Pie: Ja, als je in de grote stad woont dan bekruipt het je soms wel, meer en meer naarmate de jaren vorderen.
Stadsleven
Bas: Ja, nou, we hadden het toch ook hiervoor over toevallig dat je ook mogelijk zeg maar uit de stad wil gaan verhuizen?
Pie: Ja.
Bas: Want wat doet de stad mentaal met jou? Ik denk altijd van de stad maakt je gewoon in je kop ook druk omdat het gewoon fucking druk is.
Pie: Nou, ik ben wel iemand die prikkels nodig heeft.
Bas: Ja.
Pie: Dus ik zou, ik weet niet of ik heel gelukkig zou worden van helemaal in mijn eentje in de natuur wonen, maar ik merk wel dat ik steeds meer behoefte rijg aan rust in mijn hoofd ook en dat is in de stad toch lastig als je zo vatbaar bent voor prikkels. Als ik door de stad fiets zie ik alleen maar dingen die ik wil doen en wil hebben en wil meemaken en dat heb je hier wel, ik bedoel we zitten nu, mensen kunnen het niet zien, maar we zitten nu bij jou en ik heb wel het gevoel dat jij in de natuur woont vergeleken met Amsterdam.
Bas: Zeker.
Pie: Dus dat, ja, dat voel je dan wel dat verschil zeg maar.
Bas: In je hoofd.
Pie: Ja.
Het spirituele pad
Bas: Ja, mooi. En ben je ook al het spirituele pad aan het bewandelen of een beetje meer mediteren of yoga of dat soort fratsen?
Pie: Dat hoort wel vaak bij een burn-out hè?
Bas: Dat hoort wel.
Pie: Dat is vaak het gevolg van een burn-out. Nou, ik moet zeggen dat ik ben nooit echt vatbaar geweest voor spiritualiteit tot het moment dat ik in 2017 echt even tot stilstand kwam en toen zijn we als het gevolg daarvan op reis gegaan en de eerste helft van die reis stond heel erg in het teken van rust en tot stilstand komen en veel mediteren en veel in de Himalaya’s geweest, in kloosters bij monniken geleefd wekenlang, dus dat was voor mij toen heel erg nieuw en Jes die kwam met dat idee en dat plan van volgens mij heb jij echt even rust nodig en volgens mij is het verstandig dat we naar dat soort gebieden gaan en toen heb ik eerst heel erg gelachen en later bleek dat een meesterzet omdat ik daar echt voor het eerst pas stilstond en rust in mijn hoofd kreeg en niet alleen voor mijn gevoel, maar dat je echt gewoon tot stilstand wordt gebracht bijna.
Bas: Wow, hoe zag dat eruit in die kloosters dan? Want ik ben heel erg benieuwd, ik had mij al opgegeven voor een Vipassana als je weet wat dat is?
Pie: Ja, ja.
Bas: Dat is een 10-daagse meditatieretraite in Rusland, ik zou eigenlijk naar Rusland gaan maar door Corona is dat helaas nog niet doorgegaan, maar vertel me hoe dat in dat klooster eruitzag, daar ben ik wel heel erg benieuwd naar want ik denk dat dit echt een topic is dat je zo tussen je 30e en je 40e een beetje tegenkomt?
Pie: Nou, als ik nu terugkijk had ik het eigenlijk veel eerder willen tegenkomen, maar ja, hoe ziet dat eruit? We hebben verschillende retreats gedaan en het retreat wat het meeste impact op mij heeft gehad was de eerste. Daarna is het wel een beetje, wordt het gesneden koek zeg maar, dus vanuit ons drukke leven in Amsterdam kwamen we in het klooster aan de rand van de Himalaya’s, dus aan de voet van het gebergte en het was een retreat van 12 dagen en de laatste 3 dagen waren full silence. Dus dan bouw je een beetje op zeg maar. In het begin is het nog heel erg wennen dat je je telefoon moet inleveren en je moet echt even disconnecten van de snelheid van je oude leven en na 2, 3 dagen kom je een beetje in die groepsdynamiek terecht waar ongeveer 150 noem het even studenten van alle walks of life, oud, jong, dik, dun en dan groei je een beetje in die groep en langzaam begin je ook te begrijpen waar het heen gaat die 12, 14 dagen en op het einde, het grote summum is dat je dan echt 3 dagen lang noble silence hebt en dat je dus niemand mag aankijken, geen oogcontact mag maken, met niemand mag spreken. Dan komt het op het einde komt het allemaal een beetje bij elkaar en dan ga je weer de deur uit en dan kom je in Kathmandu terecht en dan is het een soort val total shock en dan besef je pas vaak wat de kracht kan zijn van langdurige stilte en toen hebben wij wel met elkaar, Jes en ik, Jes is mijn vriendin, toen hebben we wel allebei besloten ok, dit willen we en vaker doen en misschien wel een terugkerend iets laten zijn de komende jaren. Ik vond het wel bijzonder wat er in je hoofd gebeurt als je bewust over, echt heel bewust stilstaat bij waar je op dat moment in het leven mee bezig bent zeg maar.
Bas: Ja, want dat gebeurt veel te weinig natuurlijk.
Pie: Ja, vind ik wel ja.
Bas: Ja, nee, en dat is denk ik ook, dat is denk ik het mooie dat stilstand je veel brengt weet je. Ik bedoel, ik heb de biografie van Steve Jobs ook gelezen, die heeft dat ook exact hetzelfde gedaan en die zegt ik heb eigenlijk mijn focus te danken aan dat ik überhaupt in een klooster heb geschreven of hij had geloof ik in India gezeten met verschillende mensen en dat hij daar zijn focus vandaan heeft gehaald. Voel jij dat ook zo dat je daar een deel van je focus aan te wijten hebt wat daarna is gebeurd? Of niet per se?
Pie: Nou, ik sta wel, ik moet zeggen dat Boeddhisme in het algemeen wel echt een impact heeft gekregen op mijn leven. De filosofie erachter, niet zozeer, ik ben geen practicing Boeddhist nu, verre van zelfs, maar ik heb het wel iets verder doorgetrokken dan dagelijkse meditatie dus ik probeer ook echt bepaalde, die denkwijze en die leefwijze te integreren in het Westerse leven, wat heel moeilijk is, maar dat zorgt er wel voor dat ik dingen makkelijker in perspectief kan plaatsen, zeg maar dat ik mijzelf niet meer zo snel gek laat draaien door impact van buiten of van binnen. Dus ja, het heeft mij heel veel rust en het klinkt heel zweverig allemaal, maar het heeft mij heel veel bezinning gebracht ook en juist in die zoektocht naar zingeving, want dat is een van de belangrijkste redenen waarom ik weg wilde uit het corporate leven zeg maar, heeft dit heel erg geholpen om puzzelstukjes op hun plek te laten vallen.
Bas: Ja, maar goed, deze wijsheid om het zo maar even te noemen komt niet uit de lucht vallen, met vallen en opstaan ben je hier gekomen zeg maar, dus als je terugkijkt, want je kwam, je was klaar met je middelbare school, we hebben allebei op het Stella Maris gezeten in Meerssen of all places.
Pie: Mooie tijden.
Bas: Dat waren mooie tijden ja, we deden samen een cabaretshow en allemaal dat soort fratsen daar in elkaar draaien, dat waren nog eens tijden ja.
Pie: Ja, heerlijk.
De rat race
Bas: Maar goed, toch, iedereen valt een soort van in de ja, ik noem het maar de val die dan de rat race heet, maar hoe ben jij daar ingetrapt en uiteindelijk ook weer uitgekomen?
Pie: Ja, het is wel een heel journey geweest moet ik zeggen, maar ik ging op een gegeven moment, ik weet niet waar jij heen ging, naar Haarlem na Stella Maris? Eerst naar Utrecht toch?
Bas: Nee, eerst Haarlem, daarna Utrecht, ja, ik heb in Haarlem gestudeerd.
Pie: Nou, ik kwam op de Hoge Hotelschool terecht in Maastricht en daar ben ik nog steeds heel dankbaar voor die tijd, want die tijd heeft mij echt gevormd tot wie ik nu ben. Ik was toen 19 en dan kom je vanuit de middelbare school, ik had tot op dat moment nog nooit in een vliegtuig gezeten, wij reisden als familie vroeger niet ver, we gingen gewoon naar Italië naar een camping of naar Frankrijk of naar Spanje met de auto, dus vliegen was voor mij helemaal nieuw dus ik kwam op de Hotelschool terecht met alleen maar alfa males zeg maar die al de hele wereld hadden gezien dus ik was heel erg groen en ik moest heel erg wennen in het begin, maar in die 4 jaar ben ik heel erg in een soort van pressure cooker gevormd tot wie ik nu ben. Maar ik ging toen ook meteen geloven in de dromen van al die mensen op de Hotelschool, namelijk de volgende CEO van een hotel moet je worden of de volgende CEO van een groot corporate bedrijf en daar hoort dan bij dat je doorstudeert. Dus ik ging op een gegeven moment vanuit de Hotelschool dan maar een master doen want dat ging iedereen doen en die rondde ik binnen 1,5 jaar af en toen ging iedereen een soort van traineeship doen bij een groot bedrijf en dat ben ik toen ook maar gaan doen, zonder daar eigenlijk bij stil te staan wil ik dat wel en wat gaat het me brengen en past het eigenlijk bij wie ik ben? En toen kwam ik terecht bij Ahold en daar heb ik dan 5 jaar lang, bijna 6 jaar lang in verschillende functies gewerkt en heel veel trainingen, maar nog steeds, toen op een gegeven moment werd ik 32 en toen dacht ik jezus, ik word al mijn hele leven getraind, maar ik heb niet echt het gevoel dat ik nog, ik weet nog steeds niet waar ik echt voor sta weet je, en dat kwam best wel even binnen, vooral na al die jaren corporate dat je training na training en heidag na heidag en ik kwam er maar gewoon niet achter wat mijn soort van roeping in het leven was en toen kreeg in die burn-out en toen zeg maar bedacht ik wel, toen leek het wel of alles bij elkaar kwam, zeg maar dat ontkoppelen van, je moet je voorstellen als je bij een corporate bedrijf werkt, en misschien herken je dat wel een beetje uit je eigen leven, maar dan ben je eigenlijk altijd zo goed als je vorige kwartaal zeg maar, dat wordt daar heel vaak geroepen, je wordt afgerekend niet zozeer op je afgelopen jaar, maar eigenlijk je moet altijd beter zijn dan gister.
Bas: Ja, het is een numbers game.
Pie: Ja, dus altijd die double digit groei die zit er continu in, een non-stop cycle en daar voelde ik heel veel wrijving, ik wilde niet meer meegaan in dat non-stop groeien en dat is nu 2020 zijn we 3, 4 jaar verder, ook eigenlijk bijna niet meer te bedenken dat er een bedrijf zo’n credo heeft. Hè, dus er is de afgelopen jaren best wel veel gebeurd op het gebied van sustainability, maar ik had heel erg het gevoel dat ik uit die cyclus wilde stappen van alleen maar groeien en ik was op zoek naar zingeving en ik wilde de controle hebben over mijn tijd in plaats van mijn geld. Ik verdiende daar heel veel geld, maar ik had heel weinig tijd. Dus ik was heel erg, ja, een soort van millennial problematiek gewoon, zo voelde het ook heel erg en toen heb ik in 2017 besloten ok, dit is dan denk ik een soort van calling dat mijn lichaam mij terugroept en zegt van dude, jij gaat nu even chill doen, je gaat nu even rust nemen en nadenken wat je de afgelopen 10 jaar gedaan hebt, end ie kans heb ik een soort van aangegrepen om dan ook maar echt in het diepe te springen en fotograferen deed ik al een soort als hobby en het voelde heel eng en heel ver weg om dat fulltime te gaan doen, maar ik werd wel door mijn eigen lichaam gedwongen en toen ben ik, heb ik op, dat zal ik nooit vergeten, op 9 mei 2017 besloten om te stoppen met werken terwijl ik nog helemaal niet hersteld was van die burn-out, maar om het wel gewoon te doen zeg maar en nu zitten we hier.
Bas: Dat was the magic day, 9 mei 2019.
Pie: 2017.
Bas: 2017, ok. Ja, alweer een kleine 4 jaar geleden.
Pie: Ja, bijna.
Bas: Sick. Eén zin triggerde mij heel erg wat je net in het begin zei: dat ging iedereen doen. Hè, dus dan denk je van ok, follow the crowd zeg maar, het is alsof je met een kudde schapen bij elkaar loopt.
Pie: Ja.
Bas: En er zit, ja, er zit eigenlijk geen zwart schaap tussen, maar alle witte schapen lopen dezelfde kant uit. Heb je wel het gevoel dat jij een van die witte schapen was die dezelfde kant uitliep met dezelfde stroom en niet zeg maar ja, het zwarte schaap was die tegen de stroom in durfde te rennen op dat moment?
Pie: Ja, maar het wordt je ook niet makkelijk gemaakt hè. Als je kijkt naar hoe de maatschappij is ingericht dan wordt het niet toegejuicht om de andere kant op te lopen. Hè, dus juist, ik voelde heel erg dat, en ik was daar misschien ook best wel vatbaar, en nog steeds wel voor bepaalde vormen van peer pressure, maar ik voelde ook een verantwoordelijkheid richting mijn ouders en een verantwoordelijkheid richting mijn vrienden en je bedenkt allemaal externe factoren behalve luisteren naar wat je echt zelf verwacht, wat echt je eigen verwachtingen zijn dat lukte mij op de een of andere manier nooit en toen ik op een gegeven moment mijzelf die vraag begon te stellen van wat als ik nou alleen maar aan mijn eigen verwachtingen wil voldoen in plaats van de verwachtingen van god knows who zeg maar, en dat moest even binnenkomen en dat heeft echt even 1,5 jaar of zo geduurd dat ik dacht van ok, ik ga nu gewoon eens proberen keuzes te maken die alleen maar gaan over wat ik zelf van het leven verwacht en niet wat de maatschappij verwacht of je ouders of je vrienden of je opleiding of je diploma of whatever.
Bas: Ja, en welke…
Pie: En toen kwam ik erachter dat ik heel graag iets wilde teruggeven in plaats van iets, ik was al jaren voor mijn gevoel alleen maar aan het nemen ene het consumeren en ik wilde iets terug doen voor de planeet, dat speelde heel erg, maar ik wilde ook iets achterlaten, als in ik voelde wel dat ik iets een soort van skill had, namelijk het vastleggen van verhalen in beeld en daarmee een groot publiek bereiken en echt een soort van advocate worden voor een bepaalde manier van denken of leven en dat wilde ik graag uitstralen op een groter publiek en dat is nu langzaam is dat een beetje aan het groeien.
Bas: Bizar man. Maar vooral wat ik wilde vragen, welke tips zou je hebben zeg maar als mensen nu in die fase zitten dat ze denken van hé, ik werk voor een ander, en Coronatijd laat denk ik sowieso heel veel mensen nadenken waar ze nu überhaupt mee bezig zijn, dus ik denk dat dat goed is aan deze tijd als je het zo mag noemen, maar welke tips zou je hebben voor mensen die nu werken misschien wel voor een corporate of voor een baas en dat ze denken van ja, ik doe eigenlijk wat de ander van mij vraagt, maar ik doe eigenlijk helemaal niet wat ik zelf wil of doe of kan weet je, welke tips zou je hebben voor diegene die nu luistert die denkt van hé, what the fuck? Ik kan en mag mijn eigen keuze maken.
Pie: Ik moet ook wel, daar moet ik ook wel echt eerlijk over zijn, ik bedoel wat mij heel erg geholpen heeft in het bouwen van die fotografiedroom is het feit dat ik juist zo lang in loondienst heb kunnen doorbouwen daaraan en dat ik juist mijn rekeningen kon blijven betalen en dat ik juist niet die transitie heel koud heb gemaakt en die overstap gewoon van A op B gewoon heel hard. Dus ik heb jarenlang dat heel gradually gebouwd.
Bas: Ja.
Pie: Dus als ik één tip kan geven aan mensen dan is het als jij een baan hebt, en zeker nu in Coronatijd, die gewoon prima is en die jouw rekeningen betaalt en je hebt ook een droom dan laat dat rustig in elkaar overlopen.
Bas: Precies.
Pie: Weet je, maak het niet, je legt voor jezelf er zoveel druk op als je ervoor kiest om van de ene op de andere dag, ja, zo klinkt het bij mij ook, 9 mei 2017 was de dag, maar ik was wel al 5 jaar lang bezig met dingen te vormgeven, klanten te zoeken, het hele model in te richten. Dus van de buitenkant ziet het er heel vaak zo uit bij mensen die hun leven omgooien van de ene op de andere dag doe je het, maar zo werkt het in de praktijk natuurlijk nooit.
Bas: Nee.
Pie: Dus bouw gewoon lekker rustig door en kijk in hoeverre je, ik bedoel, ik werkte bij Ahold ook gewoon fulltime en ik deed mijn werk ook gewoon goed, maar daarnaast raakte ik juist overwerkt omdat ik in die down hours alleen maar nog 40 uur met fotografie bezig was.
Bas: Ja, we gaan deze podcast gebruiken om jouw ratrace transformatie naar de vrije Pie, 40 weken per jaar rond de wereld reizen, foto’s maken, dat vind ik superinteressant om het daar wat meer over te hebben.
Pie: Dat is goed.
Bas: En ik denk dat we daar heel veel mensen mee kunnen inspireren ook met jouw verhaal.
Pie: Ik hoop het.
Bas: En om nog meer mensen te laten ondernemen op slippers, want dat is toch uiteindelijk het doel.
Pie: Heerlijk, het bevalt goed, het bevalt goed, ja.
Beginnen bij Ahold
Bas: Nou, we krijgen af en toe mooie berichtjes binnen van mensen die ook, Tom Remers zegt hé Pie en Bas, wat een mooi verhaal. Je kan live vragen stellen mocht je dat willen hier aan Pie Aerts. Mensen die niet live kijken, je kan live kijken via LinkedIn, YouTube of whatever, maar goed, ratrace, het begon dus bij Ahold en daarin, hoe begon je daar? Hoe heb je die ladder beklommen tussen haakjes, waar haalde je het in je hoofd dat je dacht dat je CEO kon worden en volgens mij dacht je dat echt dus ik ben heel erg benieuwd naar hoe je dat zelf van binnen hebt ervaren. Dat hele spektakel in de ratrace, we zitten nu in de ratrace, nou, begin maar.
Pie: Wat een chaos was dat zeg, meine gute. Nou ja, kijk, ik moet zeggen dat mijn DNA-structuur, ik ben heel erg OCD, ik ben heel erg perfectionist, ik hou heel erg van structuurtjes en controle en zo dus dan heb je de wind wel in de zeilen als je CEO wil worden zeg maar. Dus ik had al best wel vroeg in de gaten door, hoe ik zelf ben opgevoed is je moet hard werken om iets te bereiken. Mijn ouders die hebben hun hele leven superhard gewerkt en dat is, zo zijn mijn broer en ik gewoon, dat is altijd bijgebracht dat dat zeg maar, dat is regel 1. Maar dat is natuurlijk een dodelijke cocktail als je heel erg de controle zelf over alles wil hebben en niks uit handen durft te geven. Dus toen ik op een gegeven moment dat in de gaten kreeg toen kon ik de touwtjes ook wat meer laten vieren en dat is eigenlijk hoe de eerste breuken kwamen in die droom om CEO te worden. Ik bedoel het is, kijk, als je, toen ik wegging op de universiteit toen ging letterlijk iedereen om mij heen voor Shell werken of voor Heineken of voor Philips of Unilever, ik had marketing gestudeerd, vooral een scriptie geschreven in de fast moving consumer goods dus ja, dan ga je gewoon zelf helemaal geloven dat dat de enige route omhoog is. En je wordt alleen maar de hele dag geconfronteerd met het succes van CEO’s en dan vooral CEO’s van grote bedrijven en dus hoe ik ook binnen werd gehaald, hoe je, ik denk hoe al die trainees worden binnengehaald in zo’n corporate traineeship is you are the next CEO man! En er is niet echt ruimte om dat niet te worden.
Bas: Ja, en als iemand dat tegen jou zegt…
Pie: En het wordt letterlijk tegen jou gezegd. En ja, goed, dus ik viel daar heel erg voor want ik had toen heel erg het gevoel van ok, nou, sounds like a plan. En ik had ook het gevoel dat ik dat wel kon weet je. Dus de eerste 2, 3 jaar bij Ahold waren gewoon echt, de bomen groeiden tot in de hemel, ik kreeg het ene na het andere vette project en ik ging echt geloven dat het mogelijk was en niks ten nadele van die tijd, want het bedrijf maakte ook alles mogelijk om die droom te realiseren, alleen er was niet echt veel ruimte om een keer stil te staan, kijk, wat heel grappig is, is op de hotelschool heb ik ooit een soort van toelatings-, of ik weet niet precies wat voor test het was, maar ik heb een test gedaan die heette de Birkman test en dan word je getest op heel veel verschillende beroepsprofielen en volgens mij was dat in jaar 1 en daar kwam iets super creatiefs onderaan de streep uit en dat heb ik nooit kunnen plaatsen. Ik heb weleens, dat moet je in jaar 4 wordt weer teruggegrepen naar die test en dan moet je die klapper weer openslaan en op de universiteit heb ik die klapper weer open gedaan, dus best wel een paar keer, in 10 jaar lang een paar keer naar gekeken en altijd gedacht hoe kan het? Ik ben toch gewoon veel strategischer en ik ben toch gewoon een leider en ik ben toch helemaal niet zo creatief en totdat ik op een gegeven moment dus fotograaf werd en toen was ik thuis mijn kast aan het opruimen en toen kwam ik die klapper weer tegen, dat is denk ik 1,5 jaar of 2 jaar geleden en toen deed ik hem weer open en toen dacht ik fuck, ze hadden gelijk. Weet je, dus gewoon nu doe ik eindelijk pas na 10 jaar lang zoeken en geloven in iets wat misschien nooit gaat gebeuren viel het allemaal op zijn plek en daar stond dus in: geadviseerd beroep muzikant. Weet je, dat soort dingen stonden in die tekst.
Bas: Ja, dat is ook het mooie hè, in al die testen komt het woord ondernemer niet eens voor hè? Dus je kan alle vragen invullen, maar het woord ondernemer komt er niet in voor, het is alleen maar gericht op wat kan ik worden.
Pie: Ja, welk beroep, wat ga jij precies doen. Ja, het is heel freaky en toen dacht ik voor het eerst van ok, ja, het heeft even geduurd maar we zijn er zeg maar.
Bas: Wow. Ja, mooi verhaal, maar dus binnen Ahold en je had daar verschillende functies, volgens mij het laatst dat wij een keer kort contact hebben gehad is heel lang geleden, toen had je het erover dat je de tapas deed bij Ahold. Ja, ik vind dat wel een mooi verhaal, dat ik dan de supermarkt inloop en denk van nou, Pie heeft geregeld dat hier een paar worstjes in de schappen liggen.
Verantwoordelijk voor tapas
Pie: Nee, maar dat was ook, dat waren echt, dat waren de gouden jaren want dat waren die eerste 2, 3 jaar waar ik net aan refereerde, dat is mijn eerste baan bij Ahold in 2012, die was inderdaad, ik werd verantwoordelijk voor tapas, het heette toen borrelgemak, zo heette die categorie binnen Albert Heijn.
Bas: Ja, dat is die 3 voor 5 euro of wat is het?
Pie: Ja, en dat was een grote puinhoop die categorie en toen heb ik heel erg die ondernemersgeest daarop losgelaten van ok, als ik dit ga doen dan wil ik volledige vrijheid en dan bedenk ik wel hoe we dit gaan aanpakken en dat werd echt een megasucces. En dat klinkt raar als ik dat nu over mijzelf zeg, maar we draaiden gewoon indexen die hadden ze nog nooit gezien op die afdeling zeg maar.
Bas: Ja.
Pie: Er kwam echt rook uit de fabrieken, letterlijk, tapashapjes. En we hebben gewoon een heel simpel model, gewoon ronde prijzen, ronde bakjes, heel straight forward in your face communicatie en het werkte gewoon.
Bas: Juist.
Pie: En mensen kochten opeens niet 1 maar gewoon 5 bakjes in elke run en dat ging echt als een trein en daar heb ik wel geleerd als ik mijn vrijheid krijg dan kunnen er hele mooie dingen gebeuren, maar wat er vervolgens gebeurde binnen die carrière is dat ik heel erg beperkt werd in mijn vrijheid want dan kreeg ik opeens allemaal, toen viel ik in die politieke slangenkuil en toen moest je alles verantwoorden voor 10 verschillende directieleden en elk idee en elk plan wordt helemaal platgeslagen, er zit geen ondernemerschap meer in, geen vrijheid en toen ben ik helemaal gedraind op energie dat ik echt dacht van tering joh, ik zit hier gewoon nog 4 jaar lang alleen maar ballen hoog te houden zodat andere mensen punten kunnen scoren snap je?
Bas: Ja.
Pie: En die ondernemersgeest van die tapasjaren die was eruit en ja, dan brokkelt het een beetje af en nu heb ik die ondernemersgeest weer helemaal terug want nu ben ik mijn eigen baas.
Bas: Juist.
Pie: En ja, mooier wordt het niet.
Bas: Nee, mooier wordt het niet.
Pie: Je verdient, tenminste, ik verdien nu wel echt significant minder geld, wat dat betreft doe ik iets verkeerd en jij goed denk ik, maar.
Kiezen tussen leven en geld
Bas: Nee, maar het gaat, ik bedoel daar hadden we het net ook over, uiteindelijk gaat het niet om het geld, maar het gaat juist om de tijd, ik zeg altijd tijd is leven, dus als je het zo beredeneert zeg maar, je hebt veel meer tijd spendeer je aan het leven in plaats dan in een molentje ronddraaien voor een ander zeg maar. Ik bedoel ja, wat wil je liever? Minder geld en leven of wil je heel veel geld en geen leven?
Pie: Dat is een no-brainer.
Bas: Ja.
Pie: 100%. Nee, maar ik moest in het begin wel even wennen om om te schakelen, want als je zo lang goed verdient dan wordt je sociale leven daar ook op ingericht dus daar moest ik wel even wat keuzes maken en dat is, nou, dat is helemaal goed gekomen. Dus ik moet zeggen dat precies wat ik ooit dacht, ik wil de controle krijgen over mijn tijd, dat is ook wat er gebeurde. En ik heb nu gewoon de full control, ik bedoel het is nu dinsdag en ik moet er nog steeds aan wennen dat ik nu gewoon met jou zit te podcasten en niet op een kantoor Excelsheets zit door te werken, snap je? Daar moet ik nog steeds aan wennen na 3, 4 jaar.
Bas: Dat is dus een mega geconditioneerd model dus dat je daaraan moet wennen en dat is ook, ik denk dat het mooiste ontstaat als je anders leert denken dan de ander, weet je, ik bedoel, dat is waar de mooie dingen ontstaan en daar ben je wel een voorbeeld van dat je dan je stoute schoenen hebt aangetrokken en dat je dat lef hebt genomen en de daadkracht van binnen vooral hebt gevonden om die stap te zetten.
Pie: Ja.
Bas: Maar goed, uiteindelijk ben je dus geen CEO geworden van Ahold en ging het hele spel verder zeg maar, ja, ik bedoel, ja, laten we dat Ahold gewoon even achter ons leggen, laat het duidelijk zijn dat je gewoon voor een corporate werkte, wat even de korte samenvatting is, is dat je gewoon hard werkt voor een ander, dat is sowieso een ding dat–
Pie: Ja, wat ik wel ook moet vertellen, je hebt helemaal gelijk, maar wat ik wel moet vertellen is dat het mij ook heel veel heeft gebracht. Weet je, het heeft mij vrienden voor het leven gegeven, ik heb daardoor een mooi huis in Amsterdam kunnen kopen. Weet je, dat zijn dingen die mag je niet over het hoofd zien. Dus het is inderdaad hard voor een baas werken, voor een corporate, is heel hard werken terwijl andere mensen er vaak met de prijzen vandoor gaan, maar er zijn ook heel veel side benefits en die mis ik. Ik bedoel, als ik één ding nu mis in mijn huidige carrière is het collega’s en dat is, ik heb altijd heel veel waarde gehecht aan menselijk contact tijdens mijn werk en die grappen die wij bij Ahold met collega’s bij de koffieautomaat maken ja, die maak ik nu met mijzelf zeg maar, dat is een stuk minder leuk.
Bas: Ja, toch wel.
Pie: Ja, dus…
Bas: Maar je bent zo grappig Pie.
Pie: Dus er zijn ook dingen die je mist als je op een gegeven moment uit dat leven stapt, maar die wegen niet op tegen wat je wint.
Bas: Ja.
Pie: Dus dat nog even.
Bas: Ja, maar goed, voor alles kun je het naar je eigen hand zetten weet je, ik bedoel, ik herken het wel, op een gegeven moment heb ik ook iedereen eruit geknald een had ik een virtueel team, dan denk ik oh, ja, nu ben ik in een keer alleen zeg maar, moet ik het zelf gaan bedenken. Nou ja, weet je, heb ik een abonnementje op een flexplek genomen, als ik behoefte heb aan wat mensen om mij heen dan ga ik op zo’n flexplekje zitten, ga ik daar een beetje mijn ding doen. Ja, jij reist natuurlijk bizar veel de wereld rond en dat is natuurlijk, dat is heel anders hoe je daar je drive in vindt, maar je kan, het stomme is als je dus met een blank canvas denkt en leert denken, ja, dan is alles mogelijk in een keer zeg maar, terwijl je zo nooit hebt leren denken want je bent geconditioneerd om in de schapenkudde te denken. En als jij dan als zwart schaap gaat denken weet je, dan ja, dat is nice.
Pie: Nou, wat ik ook heel erg merkte is dat je ook geconditioneerd bent om een plan te hebben. Als in, misschien niet zozeer iedereen in Nederland, maar ik voelde me heel erg geconditioneerd niet alleen vanuit mijn opvoeding, maar ook vanuit mijn achtergrond wat ik gestudeerd heb van you need a plan man, en je kunt niet opeens iets gaan doen zonder plan. Je kunt niet vertrouwen dat het goed komt in de toekomst, je moet dat volledig in controle hebben.
Bas: Ja, moet ik denken aan Racoon, die hebben dan “You’re following the man with the million dollar plan.”.
Pie: Precies, dat.
Bas: Dus je moet een plan hebben.
Pie: Ja.
Bas: Maar ik snap wat je bedoelt.
Pie: En daar liep ik de hele tijd op vast en nu denk ik wel iets meer in het gedachtegoed van we kijken wel. Het staat waarschijnlijk in de sterren geschreven dat het goed komt dus let’s go.
Burn-out
Bas: Ja, tof man. Ok, maar goed, ja, je hield van fotografie, dat deed je ook al toen je in ieder geval in de ratrace zat en voor Ahold werkte, maar ja, toen werkte je dus 80 uur per week plus fotografie, toen dacht je van ja, dat moeten we dus even omdraaien, veel fotografie en minder werken. Toen raakte je dus in 2017 een beetje in die burn-out, toen zat je dus ook nog bij Ahold. Ben je toen ook meer gaan fotograferen in die fase? Dat je dacht van ja, ik moet ergens energie in stoppen of hoe zag dat eruit?
Pie: Nou ja, toen ik op een gegeven moment, mensen die een burn-out, ik vind burn-out ook zo’n irritant woord.
Bas: Klopt. Laten we het bezinningsfase noemen.
Pie: Die heb ik nog nooit gehoord, wat goed, ja. Maar toen ik in die fase terechtkwam toen het eerste wat ik deed was gewoon heel erg schrikken want ik kende dat hele gevoel niet van niet kunnen bewegen en niet kunnen, gewoon niet hard kunnen werken. Dus het eerste wat ik deed toen ik eigenlijk nog niet echt was ingestort is mijn oude gedrag projecteren op mijn herstel. Dus ik ging gewoon zoveel mogelijk boeken over een burn-out lezen en zoveel mogelijk mensen daarover interviewen en zoveel mogelijk wandelen ook.
Bas: Ja, nice.
Pie: Gewoon 20 km per dag wandelen, terwijl je daar precies het tegenovergestelde natuurlijk mee bereikt. Dus ik moest heel erg wennen aan het idee van dat je alles wat je weet over het leven moet je loslaten zeg maar over het leven, over je werkende leven. Dus ja, je stelde net een vraag, wat was het ook alweer, even denken.
Bas: Ja, meer die burn-outfase of de bezinningsfase hoe je daar mee om bent gegaan.
Pie: Ja, dus het duurde bij mij even, zeg maar ja, het duurde bij mij even voordat die klap echt kwam dat ik helemaal niks meer kon, als in gewoon liggen de hele dag en ik heb best wel veel last gehad van angstaanvallen en paniek en zo, echt wel heftig. Nu kan ik daarom lachen en mensen zeiden toen ook tegen me ja, er komt ooit een moment dat je dankbaar bent dat dit gebeurd is en toen dacht ik altijd ja, dat kan helemaal niet joh, dat bestaat niet. Ik kan niet dan, ik heb echt letterlijk gewoon, en daar mogen we geen grappen over maken, maar ik heb echt op een gegeven moment een moment gehad van ik maak er gewoon een einde aan en dan ben ik ervan af weet je.
Bas: Ja.
Pie: En toen kon ik mij ook voor het eerst eigenlijk verplaatsen in mensen met psychologische problemen want daar heb ik mijn hele leven geen last van gehad. Dus toen dacht ik fuck joh, je zal maar gewoon dit je hele leven hebben deze shit. Weet je, dat kwam echt even binnen en toen heb ik ook heel veel therapie gehad en echt heel veel onderwerpen aangesneden die heel eng waren en zo en vanuit al die gedachten bij elkaar toen kwam pas die stilstand en toen kon ik opeens ook gewoon 6 maanden nog niet eens meer naar mijn eigen koelkast lopen thuis en daar moest ik wel even van herstellen zeg maar, dan moet je echt alles weer opnieuw opbouwen en waar ik eerst gewoon echt een sociaal dier was en het liefst 5 avonden per week bij vrienden was heb ik toen vervolgens een jaarlang me echt opgesloten en daar echt samen met Jes, met zijn tweeën zijn we daar stap voor stap helemaal uitgekomen en ja, nu ben ik ook een soort van semi-kluizenaar en ik vind het heerlijk. Ik vind het gewoon heerlijk om nu gewoon kruizen in mijn agenda te zetten, ja, dat kon vroeger helemaal niet, er stonden nooit kruizen in. Ik zet nu bewust gewoon op bepaalde dagen in de week kruizen om gewoon alleen te zijn. Dus ja, er is fundamenteel zoveel veranderd, gewoon een soort van persoonlijkheidsverandering heeft er gewoon plaatsgevonden.
Bas: Damn.
Pie: Dus ja.
Bas: Ja, nee, dat is fucking heftig, ik bedoel, ik heb zelf ook een beetje zo’n fase gehad, maar het feit dat je dan niet je bed uit te branden bent, dat je gewoon denkt van ja, waar doe ik het allemaal voor? En what the fuck weet je, en dat je dan zelfs de gedachte speelt van weet je, laat ik er maar gewoon een eind aan maken dan ben ik overal van af en dat je die gedachte nooit eerder had gehad, dat je gewoon met een grote glimlach naar de wereld kijkt en dat je daarvoor letterlijk, ik weet niet of jij dat ook zo ervaarde, maar dat ik dacht van ja, burn-out dat is voor mietjes.
Pie: Ja, letterlijk ja.
Bas: Of dat is voor mensen die, totdat je zelf erin komt en Steve Jobs zegt zo mooi: “You can’t connect the dots looking forward, you can only connect them looking backwards.” En dit is exact dit zeg maar, dat jij dacht van ja, dat is misschien wel de meest leerzame fase van je hele leven geweest tot nu toe waardoor je nu een betere versie van jezelf bent geworden.
Pie: Nou ja, kijk, in mijn leven was voor die burn-out gewoon heel weinig plek voor kwetsbaarheid, heel weinig plek voor, ja, ene ik denk dat kwetsbaar durven zijn vergt juist heel veel moed, zowel zakelijk als privé en ik denk dat er nog steeds te veel mannelijke energie in de wereld zit en er zouden meer vrouwelijke bestuurders moeten zijn, dat dat meer in balans komt want je bent gewoon een soort van, je durft, niemand durft in die slachtofferrol te stappen en aan te geven van ik heb het gewoon zwaar gehad, ik ben gewoon gesneuveld weet je. Sterker nog, wat ik heel vaak om mij heen zag is juist mensen die trots waren op het feit dat ze gesneuveld waren aan een burn-out want dat gaf aan hoe tyfushard ze kunnen werken.
Bas: Ja.
Pie: En ja, dus er is gewoon heel veel gebeurd in die periode dat ik echt dacht van ok, zo werkt het leven dus.
Bas: Ja, nou, mooie les. Dus ok, dan maar goed, wat ik ervaren heb duurt fucking lang voordat je er echt helemaal van af bent.
Pie: Ja, en ik ben er nog steeds niet van af.
Bas: Nee.
Pie: En ik heb wel inmiddels nu na 3, 4 jaar er vrede mee dat dit gewoon bij je hoort denk ik.
Bas: Ja.
Pie: Maar wat wel lekker is, is dat je wel gewoon nu makkelijker je grenzen kan benoemen, terwijl vroeger, als mensen, 2017, al die mensen die ik gewoon halsoverkop probeerde te bellen van yo, jij hebt een burn-out gehad heb ik van iemand gehoord, help, ik heb tips nodig en die zeiden allemaal hetzelfde van ja, allemaal dingen waar ik echt van schrok en nu kan ik die dingen allemaal gewoon heel chill plaatsen en nu zeg ik diezelfde dingen tegen mensen die mij bellen, snap je?
Bas: Juist, nee, zo help je de wereld weer, letterlijk.
Pie: Ja, ja.
Bas: Ok, ratrace is over, burn-out is, nou ja, laten we zeggen het einde van de burn-out, dan gaat Pie van zijn hobby zijn werk maken, dan begint het wat leuker te worden.
Pie: Ja.
Van je hobby, je werk maken
Bas: Je begint spontaan weer te lachen. Ja, weet je, ik bedoel, hoe maak je van je hobby je werk en hoe is dat proces voor jou geweest en heb je dat ervaren zeg maar? Ik bedoel, het is mega inspirerend denk ik want dit wil iedereen, iedereen wil van zijn hobby zijn werk maken denk ik. Ok, als je dat niet wil, ja, je kan ook iets anders doen, maar ik denk dat het vooral je hart volgen is en daar iets mee doen, maar brand los.
Pie: Nou ja, ik moet wel zeggen op het moment dat je van je hobby je werk maakt dan gaan er wel hele andere krachten spelen want dan ben je opeens, dan word je wel op een gegeven moment, hoe leuk je hobby ook is, je moet er wel gewoon je brood mee verdienen dus dat was een van de eerste inzichten die ik, los van het feit dat ik het nog steeds niet helemaal kan geloven dat ik, ik bedoel, ik kreeg laatst een keer de vraag en dat is echt een inkopvraag, maar het is wel een vraag die echt over de essentie gaat van je dromen volgen, iemand zei tegen me: wat zou je nou doen als je echt een keer geld, veel geld zou winnen en dan zou ik gewoon helemaal niks anders doen, ik zou gewoon precies dit leven blijven leiden, al zou ik 10 miljoen winnen, ik zou gewoon blijven fotograferen, dezelfde onderwerpen, dezelfde reizen, het geeft je wel iets meer vrijheid als je geld hebt, maar toen ik die vraag beantwoordde toen dacht ik wel van holy shit, I am just living the dream, weet je, en ik kan het soms nog steeds niet bevatten dat ik letterlijk gewoon nooit het gevoel heb dat ik aan het werk ben en soms moet je wel hard werken, maar niet op de manier zoals werken door heel veel mensen wordt ingevuld.
Bas: Nee, het geeft je nu energie in plaats van dat het het kost.
Pie: Ja, en ook al moet ik, ik bedoel, dat is een heel ander verhaal maar ik heb nu tijdens Corona een hele grote fundraisingcampagne gelanceerd waarbij we 700.000 dollar in een maand hebben opgehaald voor door COVID-getroffen gebieden in Afrika en dat idee ging opeens leven vanuit de gedachte ok, ik zit waarschijnlijk 6 maanden of 12 maanden werkeloos thuis want ik ben een soort van mijn jaarinkomen als fotograaf kwijtgeraakt op de dag dat het land in lockdown ging en zelfs dat, wat echt heel hard werken was, echt 12 uur lange dagen, zoveel mogelijk geld ophalen dat heeft geen minuut gevoeld als werken, terwijl het niet echt over mijn eigen fotografie gaat, dus het toonde alleen maar aan dat als je gewoon een soort van visie en een droom en een groter plan voor jezelf hebt dat alles wat daaraan bijdraagt dat heeft bij mij nooit als werken gevoeld.
700 kareltjes voor Afrika
Bas: Freaking epic man, dus je hebt even 700 Kareltjes opgehaald voor Afrika of zo om COVID uit de wereld, of ja, in ieder geval te helpen.
Pie: Ja.
Bas: Maar hoe doe je eventjes 700K ophalen dan?
Pie: Nou ja, kijk, ja dat is een goede vraag.
Bas: En het was puur donatie dit, het heeft niks met jouw eigen geld te maken of wel?
Pie: Nee. Nee, ik zou willen dat ik zoveel geld zou verdienen.
Bas: Ja, nee, precies, maar dit is toch bizar.
Pie: Ja, maar ik denk, dan gaat het gesprek een hele andere kant op, maar ik denk niet minder interessant want het toont wel heel erg aan dat als je zelf ergens in gelooft dat je andere mensen kan overtuigen om in hetzelfde te geloven en wat gebeurd is met die campagne, die heette Prints for Wildlife en ik heb het samen opgezet met een fotografe, dus met zijn tweeën, uit Oostenrijk en dat idee begon te spelen toen in maart de wereld op slot ging en wij tegen elkaar zeiden van yo, wat zou er eigenlijk in Afrika gaan gebeuren als echt de hele wereld op slot gaat en toen kwamen we er met zijn tweeën al best wel snel achter van ja, dit wordt echt een grote puinhoop want al die mensen die afhankelijk zijn van het toerisme die gaan hun werk verliezen, die gaan weer naar de stroperij grijpen en de gevolgen daarvan zijn niet te overzien en dat is letterlijk wat er gebeurde. Dus toen hebben we eigenlijk vrijwel direct in de derde week van maart gezegd ok, dan gaan wij daar iets aan proberen te doen. Dan gaan we waar we kunnen helpen. En ik wist dat ik thuis kwam te zitten en ik wist ook dat ik wel nog genoeg spaargeld had om een jaar van de straat te blijven dus ik voelde heel erg dat er eindelijk ruimte kwam om een droom te realiseren, namelijk om echt iets terug te geven aan de wereld in plaats van, en dat datgene wat mij in 2007 heeft geïnspireerd om in dit fotografische leven te stappen kon ik nu invulling geven omdat ik tijd opeens omhanden had die ontstond door Corona. En toen ben ik begonnen met in mijn eigen netwerk 50 fotografen bij elkaar te zoeken en die allemaal te benaderen om werk te doneren. Dus elke fotograaf begon met één print en heel simpel, eigenlijk hetzelfde model als bij de tapas ooit. Gewoon één prijs, één product en dat gewoon helemaal de markt in proberen te stouwen via social media. Geen enkele traditional media feature gehad in 4 weken tijd. Dus we zijn een model beginnen te bouwen waarbij we voor 100 dollar prints verkochten en 100% van de opbrengsten ging naar het goede doel. De kosten werden gesponsord dus ik had een deal gesloten met een printpartij, met een printlab, dus het hele model was gebouwd op sponsoring en 100% van de opbrengsten kon naar het goede doel en voordat we het wisten escaleerde de boel en hadden we 125 fotografen waarvan sommige drie beelden wilden geven. Dus we hadden honderden beelden ter verkoop in limited editions van 50 en die gingen gewoon als warme broodjes. Dus mensen kochten het gewoon alsof het gratis was bijna en juist omdat iedereen wel, de timing was natuurlijk goed dus iedereen wilde bijdragen aan een beter Afrika en iedereen snapte op een gegeven moment wel dat de impact van COVID heel erg groot was op dat soort gebieden en toen, ja, zo maar de droom zeg maar toen wij startten was om een ton op te halen en dat te doneren aan een goed doel en dat hadden we binnen 24 uur en toen wist ik ok, dit gaat groot worden, ik moet dit nu vastpakken en helemaal uitbouwen tot de laatste druppel en de laatste druppel was 7 ton, maar als we niet gesloten waren na 4 weken hadden we een miljoen gedaan, want het bleef maar doorlopen.
Bas: En op welk platform zat je dan?
Pie: Alles is via Instagram gebouwd. Dus we hebben een Shopify page als landing platform en de traffic is helemaal vanuit Instagram gekomen. Dus wat we, kijk, ik heb altijd geloofd in het inzetten van, ik bedoel, deze campagne heeft bewezen dat je geen traditionele media meer nodig hebt om een campagne te bouwen.
Bas: Exact.
Pie: Dat het gewoon volledig op social kan en wat we gedaan hebben is door de collective power van die 125 fotografen die allemaal best wel een grote following hadden om die gewoon in te zetten en om precies wat ik net zei, als je zelf ergens in geloofd kun je door middel van die reach andere mensen ergens in laten geloven.
Bas: Juist.
Pie: En deze campagne die is gewoon helemaal community based, community driven geweest op het gebied van wij geloven erin dat we kunnen bijdragen aan een betere wereld terwijl COVID rond woekert in Afrika, geloven jullie er ook in? Ok, doe dan mee. En dat ging gewoon heel hard, en kijk, ook weliswaar de kwaliteit van de beelden was gewoon heel hoog en we hadden hele grote wildlife fotografen die normaal gesproken nooit onder de x-aantal euro’s verkopen en die deden nu mee omdat het op persoonlijke titel ging.
Bas: Wow..
Pie: Dus dit is, zeg maar dit was het puntje van de ijsberg. We zijn nu bezig met plannen voor een tweede editie, misschien wordt het een jaarlijks evenement, misschien gaan we een boek maken, misschien, ja, ik bedoel de sky is the limit.
Bas: Episch, en een zijvraag, je hebt met Shopify heb je al het geld opgehaald, heb je niet een soort van, ik ken iemand die ook een crowdfund was gestart op zijn eigen platform, maar heb je niet een soort van vergunning nodig om al dat geld op je eigen rekening te ontvangen?
Pie: Nee, dus wat wij gedaan hebben is, ja, goede vraag, dat is een van de eerste dingen die ik moest uitzoeken, ik heb veel geleerd de afgelopen periode. Maar dus wat wij gedaan hebben is we zijn op zoek gegaan naar één partij die we al het geld wilden geven en we hebben nu gekozen voor African Parks, dat is een hele grote NGO die in 20 verschillende landen in Afrika werk doen en die hebben in Nederland hebben die een Europees fundraisingkantoor en die hebben in de Verenigde Staten hebben ze een internationaal fundraisingkantoor en we hebben het geld direct laten doorsluizen naar hun rekening. Dus zij hebben een soort van stichtingsstructuur waarbij ze geen belasting betalen over incoming charity en ik wilde het eerst via een eigen rekening doen maar dat was al heel snel uit de lucht dat plan, dus dat geld is gewoon direct, dat heeft Nederland nooit bereikt, dat is gewoon direct naar Amerika gegaan.
Bas: Je hebt gewoon je Stripe account of whatever het was gewoon gekoppeld aan hun rekening en het ging gewoon boem daarheen en jij was de driving man erachter.
Pie: We hebben African Parks hebben we de Shopify account laten bouwen dat alles via hun kanalen gaat en wij waren gewoon de marketingpower erachter.
Bas: Wow.
Pie: Dus ik heb er geen euro zelf aan verdiend, dus wij hebben helemaal pro deo gewerkt 6 maanden lang en het hele backend systeem gebouwd en gewoon een soort van gedoneerd aan African Parks. Dus ja, de kosten waren ook nul want de enige kosten die we hadden was papier en inkt en verzendkosten zeg maar.
Bas: Ja, dus dit is de kracht van toch van influencers ook, van mensen, fotografen die allemaal bereik hebben en die bij elkaar zetten en zelf iets moois neerzetten en zo kun je supermooie dingen neerzetten, dat zie je maar weer.
Pie: Ja, zolang het maar gewoon, wat wij echt geprobeerd hebben vanaf de eerste minuut is dat het heel erg vanuit het hart voelde, als in wij, een x-aantal fotografen willen echt iets bijdragen en doneren, want wat je je moet voorstellen, wat ik het meest bijzondere vind aan deze hele campagne is dat die 125 fotografen op 15 maart 2020 ook allemaal werkloos zijn geworden, want die werken alleen maar in Afrika en de hele wereld ging op slot en toch hebben wij dus 125 mensen gevonden die bereid waren om sommigen hun beste werk te doneren in tijden van complete crisis.
Bas: Wow.
Pie: En dat toont aan dat gewoon, ja, die community spirit van deze campagne was gewoon, heb ik nog nooit ergens meegemaakt en ik bedoel 700.000 dollar is wel veel geld, maar is ook niet veel geld. Het is een druppel op een gloeiende plaat in Afrika.
Bas: Ik snap het.
Pie: Maar er was nog nooit in de geschiedenis van African fundraising in deze structuur in zo’n korte periode zoveel geld opgehaald. Dus dat geeft wel aan wat de kracht kan zijn van mensen bij elkaar brengen.
Fundraisers vinden
Bas: Vet, en waar heb je die mensen allemaal gevonden dan? Puur Instagram of?
Pie: Ja, eigen netwerk. Dus de eerste 50 zijn gewoon bevriende fotografen waar ik al jarenlang contact mee heb en die waren natuurlijk vrij snel game zeg maar, die zeiden meteen van yo, dit is echt extreem briljant, wij doen mee, en toen hebben we geprobeerd om via hun netwerk ok, van als je meedoet dan moet je eigenlijk ook zelf drie mensen aandragen en dat is gewoon heel snel gegaan.
Bas: Juist.
Pie: En voor we wisten, kijk, op een gegeven moment, ik ben eindverantwoordelijk geweest voor het cureren van de gallery, dus op een gegeven moment hadden we zeg maar tussen de 5.000 en de 6.000 aanmeldingen van fotografen die mee wilden doen, maar we moesten op een gegeven moment gewoon afstoppen want ja, het is organisatorisch aan de achterkant gewoon niet te organiseren om zoveel prints, dus we hadden veel meer kunnen verkopen als we meer mankracht hadden gehad. Dus toen we op een gegeven moment het hele handeltje gingen afdrukken in het lab, mijn printlab zit in Noordwijk dus daar werk ik al jaren zelf mee en daar kwam langzaam ook de boodschap binnen dat we 7.000 prints gingen vershippen zeg maar.
Bas: Oh, wacht even, dat zijn fysieke prints, ze kopen niet een digitale print.
Pie: Nee.
Bas: Het zijn gewoon fysieke prints die je koopt.
Pie: Ja, dus en dat waren, dus ze kosten 100 dollar per stuk en we deden 7 ton dus het waren 7.000 prints die allemaal geprint, ingepakt, in enveloppen, stickers erop, verzenden, dus die backend met sendcloud waar ik tot april 2020 nog nooit van had gehoord dat moesten we ook even inrichten zeg maar. Dus er kwamen steeds nieuwe lagen onder en ja, het is zo’n megaproject geworden.
Bas: Maar ik neem aan de kosten van de printen drukken en versturen dat ging van de 100 euro of dollar of whatever af.
Pie: Nou ja, de shipping was on top, dus we hadden 100 dollar en dan betaalden klanten hun eigen shipping, dus die was gewoon 1-op-1 werd die verrekend. Het papier was gesponsord door Hahnemuhle. De mankracht in het lab is allemaal voluntary based, dus we hadden een team van 50 vrijwilligers die ik allemaal via social media heb gecharterd vanuit mijn eigen netwerk en die kwamen die dingen inpakken. Dus de enige kosten die we hadden was de kosten van het runnen van de printers en de inkt en dat was ongeveer tussen de 10 en de 15% van 100 dollar. Dus er ging per print gewoon tussen de 85 en de 90 dollar direct naar conservation.
De reden
Bas: Wow. Epic verhaal man, epic verhaal. Eén toch een soort van zijvraag zeg maar, ik heb zelf ook ooit ontwikkelingswerk gedaan in Afrik toen ik 19 was. Het heeft altijd een beetje een tweedeling zoiets. Doe je dit om mensen daadwerkelijk echt te helpen aan de andere kant van de wereld, of doe je het ook voor een deel om jezelf nog beter te voelen?
Pie: Ja, dat is een hele terechte vraag. Bij mij is die passie wel, ik bedoel, ik kom al jaren in Afrika, ik kom al jaren in moeilijke gebieden, niet zozeer alleen maar in de, ik ziet niet alleen maar in een safari-auto zeg maar, ik kom ook echt wel in de communities en de sleutel naar natuurbehoud is om, en ik kan het makkelijk in het Engels zeggen, maar het is always people first. Het is een soort van als je echt het verschil wil maken als je natuurgebieden in Afrika wil beschermen voor generations to come dan moet je niet de dieren vooropstellen maar de mensen en dat is een gedachtengoed wat langzaam begint te landen in Afrika en dat merkte ik heel erg tijdens mijn reizen dat op het moment dat je zorgt voor job security en healthcare systems en ik bedoel, één ranger, als je één ranger een goed salaris betaalt en zorgt dat zijn hele familie zorgverzekeringen heeft, dat die banen kunnen krijgen, etc. daar onderhoud je zeg maar een hele community mee en op het moment dat die mensen gaan begrijpen dat het beschermen van die natuurgebieden ze geld oplevert in plaats van het leegstropen van die gebieden, dus die movement heb ik de afgelopen jaren op heel veel verschillende plekken in Afrika gezien en toen ben ik voor mijzelf wel nagegaan van ok, hoe kan ik daar nou echt aan bijdragen en dat is een van de redenen waarom wij African Parks hebben gekozen omdat die heel erg die people first approach hebben en alle geld, al die 700.000 dollar die we hebben opgehaald die wordt direct geïnvesteerd in people driven projects waardoor je gewoon op de lange termijn zorgt dat die mensen gaan geloven in het beschermen van die parken. Dus ik denk dat het in mijn geval, ik bedoel ik heb in maart ook wel met mijzelf de dialoog gehad van ok, stel dat ik 12 maanden niet kan werken dan moet ik wel wat anders doen wat me op de kaart zet een ik wil wel visible blijven als storyteller, maar ik denk dat deze motivatie bij mij veel meer intrinsiek gedreven is omdat ik gewoon jarenlang al die ellende heb gezien van die communities die rond die parken wonen en die nooit in die fucking parken komen en daardoor gaan al die populaties achteruit, die mensen stropen die parken leeg omdat ze gewoon niet geloven in de bescherming ervan. Dus ja, het is een goede vraag die je stelt en het is altijd tweeledig. Ik denk dat heel veel charity work dat dat ook wel echt een individuele drijfveer heeft als in ik wil de wereld laten zien dat ik echt iets doe en iets teruggeef, maar bij mij is daar een best wel goede balance denk ik.
Bas: Wow, ja, sowieso een supervet verhaal. Ja, ik geloof er ook in, het is ook gewoon iets teruggeven aan de wereld, ik geloof er ook in dat iedereen op zo’n punt zou moeten komen of komt, dat hij dat doet zeg maar omdat ja, zo maken we allemaal de wereld weer een stukje mooier.
Pie: Nou ja, op zich, kijk ik denk dat de sleutel, het is een idealistisch beeld van de toekomst, maar de sleutel naar conservation van de hele planeet zou zijn als iedereen op aarde gewoon een paar keer de kans krijgt in zijn leven om echt tijd in de natuur door te brengen om met wilde dieren te zijn, om te genieten van een zonsopgang en een zonsondergang zonder je daily hassle en je daily worry en je armoede en al je problematiek. Het kan niet, ik bedoel, het zal nooit gebeuren, maar juist het feit dat ik de afgelopen jaren zoveel tijd heb doorgebracht in de natuur en echt de essentie heb leren begrijpen van in de natuur zijn, dat zorgt, dat is gewoon een continue drijfveer om dit soort projecten te blijven doen.
Bas: Ja, ik voel dat helemaal, ik voel dat helemaal, ik geloof er ook helemaal in. Ik denk dat we in de Westerse wereld of hoe je het ook wil noemen de natuur volledig kwijt zijn en dat daar misschien wel de antwoorden op de meeste vragen liggen zeg maar.
Pie: Ja, niet alleen de relatie met de natuur verandert, mar ook de, doordat onze relatie met de natuur verandert, verandert de relatie tussen mensen onderling en verandert de relatie met jezelf. Zeg mar dat is allemaal chain reactions en ja, ik denk dat door terug te gaan naar de essentie van samenleven en co-existence en ja, het is lastig want er zijn gewoon steeds meer mensen en steeds minder plek, maar ja, het is een struggle.
Reizen, reizen en nog eens reizen
Bas: Mooi gezegd man, mooi gezegd. Hé, maar nu gaan we het over het praktische werk hebben, want je vertelde even tussen neus en lippen door van ja, ik reis ongeveer, de afgelopen hoeveel jaar heb je 40 weken per jaar ongeveer gereisd?
Pie: Ja, bijna 8 jaar denk ik.
Bas: Bijna 8 jaar lang laten we zeggen tussen de 20 en de 40 weken per jaar heb je gereisd.
Pie: De laatste 4 jaar waren niet representatief voor de komende 4 jaar denk ik omdat de laatste 4 jaar vooral in het teken stonden van het maken van het boek en van het produceren van werk en mijzelf op de kaart zetten, dus de laatste 4 jaar heb ik echt tegen de 40 weken per jaar gereisd en de 4 jaar vooraf daaraan toen ik nog in loondienst werkte, wij hadden bij Ahold hadden we, dat is echt bizar veel, maar 50 vakantiedagen toen ik begon en ik was elke dag die ik vrij had was ik in India te vinden of in Patagonië of in Afrika om maar verhalen te maken. Dus ik lieg als ik zeg dat ik 8 jaar lang 40 weken per jaar reis, maar ik lieg niet als ik zeg dat ik het al 3 jaar lang heb gedaan.
Bas: Vet.
Pie: Dus dat is heel vet, dat is heel hectisch, vet veel planning.
Bas: Ja, goed, dat ook ja. Weet je, ik bedoel ik zeg vet, ik stelde je ook de vraag voordat we gingen opnemen van ja, is het niet ook heel hectisch dat reizen en je continu verplaatsen en allemaal dat soort dingen. Kijk, het klinkt als een droom, laat ik het zo zeggen, maar het heeft natuurlijk ook een keerzijde zoals elke droom heeft.
Pie: Ja, ja.
Unieke kiekjes
Bas: Maar ik bedoel, je schiet kliekjes over de hele wereld en je vertelt een verhaal daarmee en dat breng je naar buiten en dat wordt dan in dit geval een soort van beloond door heel veel volgers op Instagram of wat dan ook, en ik bedoel, daar zit natuurlijk ook, we gaan het dadelijk nog even over the social dilemma hebben, maar gewoon überhaupt dat je die kliekjes maakt een verhaal vertelt, hoe ziet dat er in de praktijk uit? Hoe maak je nou de vetste kliekjes, hoe kom je bij de raarste stammen in Afrika terecht waardoor je die opportunity hebt zonder dat je een knepper tegen je hoofd krijgt of wat voor rare dingen je ook hebt meegemaakt, daar ben ik ook heel erg benieuwd naar, maar ja, hoe krijg je dat voor elkaar om überhaupt de vetste foto’s te schieten over de hele freaking wereld?
Pie: Ja, goede vraag man, is ook niet echt, daar is niet echt een formule voor, een soort crack the code, maar ik denk dat je, wat heel belangrijk is, we leven echt in een tijd van volledige content overkill. Verhalen zijn overal, beelden zijn overal, op elke telefoon zitten tegenwoordig vier camera’s, dus ja, waar gaat het heen?
Bas: Ja, elke versie wordt het er ook eentje meer hè?
Pie: Ja, ja, ik zat al te kijken naar de iPhone 12, die heeft er vier volgens mij ja. waarom?
Bas: Ja, gewoon omdat het kan.
Pie: Ja, dus verhalen worden door iedereen gemaakt en het zijn van fotograaf was nooit al een beschermd beroep, maar is nu al helemaal, is echt, staat heel erg onder druk. Dus iedereen kan zichzelf fotograaf noemen, dus ik denk dat je fundamenteel als verhalenverteller of fotograaf moet je echt iets anders doen om met je kop boven het veld uit te steken en ik ben er al vrij snel achter gekomen dat twee dingen daarin belangrijk zijn, één is dat je verhalen maakt die echt dicht bij je eigen hart liggen, dus dat je echt luistert naar je intuïtie, en twee, dat je verhalen maakt die echt, die je dus niet maakt voor je omgeving maar voor jezelf en toen ik dat eenmaal een beetje in de gaten begon te krijgen toen kwamen vanzelf ook de onderwerpen ook een beetje bovendrijven en toen ben ik voor mijzelf een soort van blueprint gaan maken van wat wil ik nou achterlaten als fotograaf, waar sta ik voor, en niet alleen als fotograaf, maar ook als mens heb ik geprobeerd om die creatieve identiteit te laten matchen met mijn persoonlijke identiteit. Dat is een hele lange zoektocht geweest en ik zit nog steeds middenin dat proces en ik ben erachter gekomen dat ik heel erg op zoek wilde gaan naar verhalen die gaan over exploring the disconnect, dus over juist over die veranderende connectie tussen mensen en hun omgeving, tussen mensen onderling, etc. Ja, en dan komen er vanzelf wel gewoon verhalen. Ik bedoel, om een voorbeeld te geven, ik heb al jarenlang een fascinatie voor gaucho cultuur in Pategonië en ik heb altijd al geweten ik ga daar ooit een keer heen, ik ga daar ooit een keer een bijzonder verhaal over maken, ook die vrijheid van die open pampa’s, dat samenleven met de elementen van de natuur, die solitary existence van die mensen die op die paarden over die vlaktes gewoon maanden in hun eentje zijn. Het heeft me altijd heel erg gefascineerd en zo ontdekte ik dus dat ik een verhaal wilde maken over die gaucho cultuur en dan bijt je je vast en dan doe je onderzoek en voordat je het weet zit je 12 maanden lang onderzoek op Google te doen en scientific papers te leen over gaucho’s en ik sprak op een gegeven moment een professor die aan een universiteit in Pategonië was gepromoveerd op gaucho existence en de hele cultuur en die gaf me weer boeken die ik moest laten vertalen van het Spaans naar het Engels en vervolgens iets lezen en bij hem terugkomen en toen zei hij ok, nu heb ik respect voor je, nu link ik je door aan persoon X en Y en dat was dan een gaucho familie en daar konden we over de vloer komen en zo groeien dat soort verhalen en uiteindelijk komt daar een verhaal uit wat echt niet alleen nog nooit op die manier gedaan is, maar ook heel erg dicht bij je eigen values en beliefs ligt en dat is de manier waarop ik mijn carrière ben gaan bouwen en zo kwamen de verhalen in Afrika boven water en zijn we in Papua geweest en heel veel gebieden waarbij ik het gevoel had dat ik ook iets kon brengen en alleen maar versus iets kom halen zeg maar. Dus dat ik echt een rol kon spelen in het begrijpelijk maken van andere manieren van leven. Alles in het licht van die zoektocht naar exploring the disconnect. Dus als je dan zegt van hoe kom je, ik bedoel, kijk, als je mij op Instagram volgt dan zie je vooral heel veel de uitingsvorm daarvan namelijk. Dan ben ik twee weken op locatie in Afrika en dan schiet ik een verhaal en het ziet er allemaal supervet uit en dan denkt iedereen holy shit, dat wil ik ook, hoe doe je het? Weet je, maar wat niemand ziet is dat je 12 maanden, 16 maanden, 18 maanden voorwerk in dat soort verhalen hebt vanuit mijn bureautje op een zolderkamer in Amsterdam zit je gewoon papers te lezen en met mensen te bellen en gewoon letterlijk gewoon een soort bibliothecaris ben je bijna, gewoon tussen stapels boeken een om maar gewoon iets te zoeken wat heel dicht bij jezelf ligt en uiteindelijk als je daar dan heen gaat en je gaat het vastleggen dat is dan 2 of 3 weken en dat is het moment, dat is Indiana Jones, weet je, dan ben je gewoon helemaal op reis met je camera en dan ga je weer terug in je hok om alles te editen en weer nieuwe verhalen te bedenken. Dus aan de buitenkant ziet het er toch vaak spannender uit dan het daadwerkelijk is zeg maar dat leven.
Bas: Ja, ik zeg altijd niks is wat het lijkt en dat is maar weer, dat is maar weer, het is niet veel anders. Maar bizar dat je zoveel research moet doen natuurlijk voordat je zo’n stam binnenkomt. Het lijkt natuurlijk ook ergens wel logisch, maar wat ik interessant vond je zegt je komt niet alleen maar dingen halen maar je komt ook dingen brengen, dus je probeert ze, maar wat kom je precies brengen bij dat soort stammen en in welke vorm doe je dat?
Pie: Ja, het is glad ijs hè dit terrein want je ziet, we hebben bijvoorbeeld in Papua hebben wij gewerkt met stammen die echt leven on the verge of extinction. Dus dan moet je je echt voorstellen dat wetenschappers zeggen dat het over 5 jaar gewoon klaar is, dus dan kun je jezelf altijd de vraag stellen: is het goed dat ik hier überhaupt ben in the first place? Weet je, of ik kom hier een verhaal ophalen en dat ga ik in de wereld vertellen wat eigenlijk potentieel de power heeft om zo’n stam nog verder naar het randje te duwen, want nog meer mensen zien het en nog meer mensen willen erheen en de toekomst, zeg maar het toerisme kan vaak en heeft ook heel veel positieve invloeden, maar kan ook heel veel negatieve invloeden hebben op de hoedanigheid van culturen die niet veel in aanraking komen met de buitenwereld. Dus dat is een vraag die ik mijzelf elke keer opnieuw stel, wat ga ik überhaupt ergens doen? Wat om ik brengen, wat denk ik mee terug te nemen, wat voor verhaal ga ik vertellen en who is benefiting, weet je? En wat ik denk dat heel belangrijk is in 2020, als je dat soort fragiele ecosystemen of cultuurlijke systemen bezoekt is dat je altijd je moet kunnen loskoppelen van je eigen ego. Dus dat je te allen tijde moet kunnen zeggen: ik kom hier naartoe om een verhaal over jou te vertellen en wat ik daar verder aan heb is niet relevant. Dus en dat valt of staat met kwetsbaarheid, de roze olifant in de kamer.
Bas: Super waardevol dit.
Pie: Extreem belangrijk om jezelf dus gewoon los te koppelen van hoe belangrijk jij zelf bent en jij komt een verhaal vertellen over deze mensen waar zij zelf iets aan moeten hebben en ik denk dat dat ontkoppelen van je ego en dat is natuurlijk in het leven op heel veel gebieden is dat het probleem, ego, maar dat is de, daar zit het onderscheidende vermogen als verhalenverteller of journalist of fotograaf of whatever. En dat is moeilijk want je komt dus wel een gebied binnen waarin mensen, kijk, wat ik geleerd heb de afgelopen jaren door over de wereld te reizen is dat er een soort van culturele paradox plaatsvindt tussen het Oosten en het Westen en die paradox is dat mensen in het Westen, en dan noemen we de Eerste Wereld even het Westen, maar dat die heel erg veel bezig zijn met bezinning en met consciousness en meditatie en yoga en allemaal ideeën die hun origine hebben in het Oosten en stilstand en rust en weet ik wat allemaal en zingeving, terwijl mensen in het Oosten een soort van de Derde Wereld om het even zo uit elkaar te trekken, dat praat wat makkelijker, dat die juist heel erg bezig zijn met Westerse idealen, met dromen realiseren, met welvaart, met voetbalshirtjes, met Nike schoenen, met iPhones, whatever. Dus die paradox van twee verschillende bewegingen die in tegenovergestelde richting bewegen dat zorgt er uiteindelijk voor dat er een soort één generieke massa ontstaat met mensen die allemaal dezelfde dromen en idealen hebben, een soort van one big grey mass, en dat is precies wat je ziet gebeuren wereldwijd nu, dat mensen dus allemaal, we worden allemaal hetzelfde en daarna zit er nog een soort van laag van individualisering en digitalisering waarbij we helemaal ontvreemden van elkaar. Dus als ik in dat soort gebieden kom, of het nou Papua is of Oeganda of weet ik veel waar, dan probeer ik juist heel erg te genieten van het feit dat ik dan 2, 3 of 4 weken gewoon mij helemaal kan loskoppelen daarvan en juist, ik probeer dan altijd met die stammen en met die mensen mee te leven in hun dagelijkse routine en zo weinig mogelijk bezig te zijn met preconceptions die je hebt van die plek en om echt mee te gaan in hun ritme. En ik denk dat daar uiteindelijk ook de kracht zit van niet alleen het boek, maar ook van de verhalen dat ze gewoon heel erg vanuit dat gedachtengoed zijn gedocumenteerd. Als wij naar Oeganda gaan en we gaan op zoek naar een bepaalde stam dan leven we met die mensen in hun eigen omgeving en dan gaan we mee in hun gebruik en rituelen en als het vier weken moet duren dan is het maar vier weken afzien, maar ik denk dat je dan pas echt een verhaal kan vertellen.
Inburgeren
Bas: Vet man. Maar ik kreeg een beeld voor me dat Pie in de rimboe staat met een grote peniskoker voor zijn unit, is dat een beetje hoe ik het me dan moet voorstellen?
Pie: Dat is precies hoe het gaat. Nee, nee, mijn maat hebben ze helemaal niet joh, zo klein maken ze die dingen niet. Maar nee, nee.
Bas: Ja, gebruiken en rituelen, ik bedoel, het zijn ook gewoon ja, whatever, noem eens wat rare gebruiken en rituelen die je wel hebt meegedaan?
Pie: Nou ja, ik kan er wel wat voorbeelden van geven, in Papua daar hebben wij met die mensen gegeten, gezongen, gedanst, gebeden, daar heb ik het meer over. Het is niet zozeer dat je daar aankomt en een toeristenpakje aantrekt zeg maar. Nee, maar kijk, ik zal die tijd nooit vergeten met de Kombai stam in West-Papua en Indonesië hebben wij vier weken lang met die mensen in die, moet je je voorstellen dat die mensen gewoon die leven van het bos. Dus zij zijn, dat is een van de laatste plekken weer op de hele wereld waar nog, er zijn wel invloeden van buiten, maar daar moeten we misschien een andere podcast over doen, maar dat zijn, die mensen die leven 100% van het bos dus die eten van het bos, er zijn geen monetary systems, gewoon alles wat jij weet van het Westerse leven bestaat daar niet. Dus als je zo’n systeem binnenkomt dan duurt het ook even een paar dagen voordat je überhaupt dat allemaal hebt kunnen laten landen en dan duurt het vervolgens nog een week of 1, 2 voordat je een relatie opbouwt met die mensen en dan eigenlijk pas nadat je die relatie hebt opgebouwd kun je pas beginnen met documenteren en vastleggen. Dus ja, je moet daar gewoon de tijd voor nemen en dan leef je dus met die mensen 30 meter boven de grond in hutten gebouwd van hout om te ontsnappen aan alle beesten die in het bos leven zeg maar en ja, wat ik net al zei, je eet met die mensen, je kookt met die mensen, je danst met ze, je slaapt met ze, je doet alles samen om gewoon te voelen hoe dat leven is. Dus ja, dus eigenlijk leef je hun leven zonder die peniskoker. Dat is eigenlijk het enige wat ontbreekt.
Bas: Maar wow man, dit is toch gewoon, ja, super, het lijkt me super spannend ook al die avonturen, dat is toch het vette. Het gaat ergens ook wel om de spanning en het avontuur en het hele verhaal erachter natuurlijk en ja, dat is toch wel wat jou ook voor een deel drijft lijkt me.
Pie: Nou ja, wat mij het meeste inspireert is dat als je in die gebieden bent dan lukt het je gewoon elke keer weer, dan lukt het mij elke keer weer opnieuw om dus, het is ook een soort van een zoektocht naar de origin of existence, dat is het voor mij heel erg, dat ik heel erg, kijk, wat je ziet ook, in de Westerse wereld wordt beschaving denk ik vaak omschreven als water uit de kraan, een dak boven je hoofd, eten op je bord. Dat is een soort van beschaving, maar als je naar dat soort gebieden gaat dan kom je er juist achter dat beschaving heel erg gaat over de spiritual connection die mensen hebben met de natuur, dan gaat het heel erg over de connectie die mensen hebben met elkaar. Ik bedoel, als je naar dat soort gebieden gaat, of het nou Myanmar is of weet ik wat voor landen waar mensen echt nog heel erg, waar die familiare banden, in Afrika bijna overal, daar merk je dat mensen liever opscheppen over hoe gaaf hun familie is dan over hoe groot hun huis is. Weet je, en juist dat is voor mij zeg maar de essentie van beschaving in plaats van dat ons hele leven zo ingericht is op comfort. En daar gaat het niet over, daar overleven gewoon mensen, day-to-day survival is daar gewoon het credo en niet zozeer comfort. En voor mij is het gewoon heerlijk om naar dat soort plekken te gaan om je helemaal los te kunnen koppelen van die behoefte aan comfort en om gewoon mee te gaan in wat ik vind dat echt beschaving is, namelijk contact met elkaar en contact met de natuur en etc.
1 met de natuur
Bas: Zou je jezelf stretchen om dit langer vol te houden? Ik bedoel, ik heb natuurlijk ook aardig wat gezien in de wereld en bijvoorbeeld in Mongolië heb ik ook hetzelfde ervaren met de Kurds en ik weet niet of je naar Mongolië bent geweest, maar dat zal vergelijkbaar zijn als die stammen zeg maar, dat je gewoon ja, ze hebben niks, ze leven van de natuur en allemaal dat soort dingen. Zou je dit voor langere tijd willen? Waarom wel of waarom niet?
Pie: Ja, wat ik wel, ook daar ben ik wel gewoon heel eerlijk in, maar er is natuurlijk niks zo, ik vind thuiskomen na dat soort reizen nog meer exciting dan vertrekken zeg maar omdat ik toch altijd wel weet als ik vertrek van het wordt afzien, weliswaar, als zo’n reis dan eenmaal ingedaald is als je terug bent, als ik nu weer terugdenk nu ik het erover heb aan die tijd op al die plekken dan wil ik meteen terug, maar als je er eenmaal een paar weken gezeten hebt en je moet je voorstellen, dat soort expedities dan heb je vaak te maken met malaria, met bloedzuigers, met teken, met muggen, met de meest gekke ziektes met 45 graden met tot aan je oksels door moerassen lopen, dus het is niet heel chill.
Bas: Nee.
Pie: Het is niet dat je daarheen gaat, het is geen vakantie weet je, en dan heb je ook nog heel vaak te maken met safety en er moet beveiliging mee en je bent altijd, je hebt 24 uur per dag zorgen over niet alleen je spullen, maar als Jes meegaat die moet je ook beschermen, dus ja, you pay a price zeg maar om dat soort verhalen te maken, dus dan kun je je voorstellen dat als ik terugkom in Amsterdam en er gewoon verse groente in de supermarkt kan kopen en gewoon op de bank kan liggen en tv aan, geen muggen in je huis en niet de hele dag insmeren met allemaal dingen om, snap je? Dus om daar echt, ik moet zeggen dat vooral als ik terugdenk aan onze tijd in de Himalaya’s, dat je echt langere tijd gewoon helemaal disconnected bent van de buitenwereld en vaak duurt het zeg mar 10 dagen, 14 dagen om echt in een ander ritme te stappen, dat zou ik elk jaar 2, 3 maanden willen doen eigenlijk en misschien gaan we dat, ik bedoel, ik ben nu te druk met mijn carrière, wat het helemaal verkeerde antwoord is op deze vraag natuurlijk.
Bas: Totaal irrelevant voor je ego natuurlijk dit.
Pie: Ja, totaal, nee, maar we hebben wel, kijk, wat ik net al zei, we hebben ons toen in de Himalaya’s voorgenomen dat we dit eigenlijk elk jaar wilden doen, maar het is nogal een stap om elk jaar twee maanden uit je leven hier te stappen en daar in dat leven te stappen daar. Dat is best wel pittig. Maar nu ik het er weer over heb krijg ik meteen weer zin om het op te zetten en om er naartoe te gaan want het is echt, er is niks zo bevrijdend dan om je een keer in de zoveel tijd gewoon los te koppelen van al die preconceptions van Western life zeg maar.
Bas: Zeker.
Pie: En dat geeft zoveel energie en vrijheid om ideeën te bedenken als je terugkomt. Dus op de vraag of ik daar langere tijd zou willen zitten, ik zou niet langere tijd per se in een hutje van poep hoeven wonen in Oeganda, weet je, maar ik vind het heel bevrijdend om er een keer per zoveel tijd heen te gaan om met die mensen te zijn en met die mensen ervaringen te maken en dan terug te komen en dan besef ik me ook meteen als ik dat zeg hoe priviliged je eigenlijk bent om beide te kunnen meemaken. Want je zal maar, dat is wel echt iets wat ik elke keer mijzelf vertel, ik ben net terug uit Kenya, ik ben vier dagen geleden geland en de laatste twee weken in Kenya hebben wij met rangers opgetrokken en die wonen echt best wel primal zeg maar, die wonen, die hebben echt weinig comfort, weinig luxe.
Bas: Natuurlijk.
Pie: En dan ben ik met die lui die elke dag opnieuw hun leven in de waag stellen om die dieren te beschermen en zo weinig daarvoor terugkrijgen, zo weinig betaald worden, zo weinig, maar in hun ogen is dat de droom. Ik bedoel, zij kunnen hun gezin onderhouden van die paar euro die ze verdienen en ze wonen in hele kleine hutjes en zijn de hele dag exposed op weet ik wat voor verschillende gebieden van gevaar, maar dan ben je weer terug en dan besef ik wel altijd hoe extreem priviliged we toch gewoon zijn om in Nederland te wonen en gewoon dat het hier gewoon veilig is weet je. Dat zijn allemaal inkoppers maar ik denk wel dat het heel erg belangrijk is om dat te realiseren als je veel in het buitenland komt hoe extreem goed we het hier hebben.
Bas: Ja, ik geloof er wel in dat we hier zijn om te dienen zeg maar en dat doen die gasten natuurlijk in de extreme vorm. In de Westerse wereld is dat soms een beetje zoek dat je dan denkt van oh, ik ben hier eigenlijk om iets te geven in plaats van te nemen zeg maar. Dat is ook precies wat jij zegt.
Pie: Maar moet je je voorstellen dat alle mensen dezelfde dedication zouden hebben als die rangers? Alle mensen op aarde.
Bas: Ja.
Pie: Ja, dat kun je je toch bijna niet voorstellen?
Bas: Nee, dat zou veel problemen oplossen.
Pie: Ja, heel veel problemen, ja. Maar ja, ego, greed weet je, dat zijn wel dingen die gewoon, die krijg je toch niet uit de mens, dat gaat gewoon niet gebeuren.
Next trip
Bas: Nee, bizar. Vet verhaal man, en waar gaat je volgende trip naartoe?
Pie: Nou ja, ik moet zeggen dat dit jaar zag er voor mij iets anders uit dan hoe het zich nu ontvouwt zeg maar, 2020 was voor mij echt een kanteljaar waarin ik drie hele grote projecten had gepland die mij ook echt wel qua carrière verder gingen brengen. Ik kan er niet te veel over vertellen want twee van die projecten gaan wel nog doorgeschoven worden, een is helemaal afgeblazen. Dus dit jaar was eigenlijk wel echt een ander jaar, had een heel ander jaar moeten zijn dan wat het nu is dus mijn laatste reis in februari was naar Siberië, daar heb ik een groot project gedaan over de migratie van een herdervolk en toen ben ik teruggekomen, toen ben ik in lockdown gegaan eigenlijk tot aan Kenya en daar ben ik net van terug. Dus ik heb eigenlijk voor het eerst in de afgelopen 4 jaar nu een lege agenda, al dan niet gedwongen omdat letterlijk niks meer kan doorgaan en alle budgetten zijn natuurlijk gesneden en veel vliegverkeer is nog steeds, veel landen zijn nog steeds dicht. Dus ik heb nu eigenlijk niks gepland tot aan de kerst. Ik ben nu bezig met een nieuw verhaal wat mogelijk in Tanzania gaat plaatsvinden begin volgend jaar omdat Tanzania en Kenya en Zuid-Afrika inmiddels zijn de enige drie landen die toeristen nu toelaten in Afrika, dus het is een beetje roeien met de riemen die we hebben.
Bas: Maakt je dat rustig of onrustig dat je nu niks kan doen tot en met de kerst?
Pie: Nou ja.
Bas: Ja, niks doen is een groot woord, maar.
Pie: Ja, ik heb wel heel veel werk te doen, alleen weinig betaald werk dus dingen stapelen zich altijd wel op, maar ik moet zeggen dat ik best wel, ondanks dat ik wel, zeg maar deze pandemie moet ook geen jaar meer duren want dan ga ik financieel ook zeg maar onderuit, maar ondanks dat ik die druk voel heb ik wel gewoon een soort van rust dat ik erop vertrouw dat er wel weer iets gaat komen zeg maar.
Bas: Met name vertrouwen is denk ik het belangrijkst.
Pie: Dat is iets wat ik nooit heb gehad in al die jaren voordat ik in de fotografie stapte, toen was er gewoon geen vertrouwen. Het was hard werken, dat creëerde vertrouwen en nu komt het vertrouwen meer vanuit binnen dat je echt denkt van letterlijk wat jij net zei, trusting that the dots will somehow connect in the future. Dat gevoel zeg maar dat bestond nog nooit en dat is nu langzaam gewoon aan het groeien waardoor ik die rust nu wel heb en kan denken van ja, ik had altijd een beetje een soort van het plan van als ik dan geen fotograaf meer ben dan kan ik nog in een kroeg werken, maar die zijn ook allemaal dicht nu.
Bas: Ja, precies.
Pie: Dus ja, ik weet het niet, geen idee. Als er over een jaar nog steeds lockdown is en geen vaccin en de hele wereld op slot dan is dat de realiteit en dan moeten we daarmee dealen.
Bas: Ja, sick. Ik vond het echt een megavet verhaal. Ik ga even kijken of ik iets van vragen uit deze dingen kan destilleren, even kijken. Ok, ik tik er gewoon even eentje aan, een vraag voor Pie, allereerst lachen je hier te zien, zie je jezelf juist door deze ervaring niet nog een keer een hele bewuste terugkeer maken in de corporate wereld? Denk je niet dat je juist door deze ervaring heel succesvol kan zijn? Diep respect voor je stap, Rick Verpul.
Pie: Nou ja, goede vraag, maar ik denk dat mijn definitie van succes gewoon heel erg veranderd is om überhaupt ooit nog die stap te kunnen maken. Als ik het zou doen dan zou het echt 100% zijn in de richting van full sustainability. Dus dan zou ik wel een bedrijf groot willen maken wat volledig circulair is.
Bas: Ja, hij zet nog een kleine opmerking bij zijn vraag, ik bedoel succesvol in de corporate wereld, de definitie van succesvol zijn ligt natuurlijk zeer zeker niet per definitie in de corporate wereld.
Pie: Nee, in tegenstelling.
Bas: Integendeel toch?
Pie: Ja, integendeel, ja.
Bas: Hier is nog iemand die zegt drie dagen niets zeggen en niets spreken, zelfs niemand aankijken, zwaar, zegt Tom.
Pie: Ja, maar ik kan het iedereen aanbevelen.
Bas: Ja, het is top, het is top. Lachen man. Ja, super tof. Waar kunnen mensen meer over jou lezen, vinden, alle kliekjes die je geschoten hebt over de hele wereld, kopen, doen, doneren? Ja, de reclameclip van 30 seconden gaat nu beginnen.
Pie: Nou, ten eerste kan ik mensen aanbevelen om op Instagram te kijken op @pie_aerts. Werk wat heel dicht bij mijn hart zit, zit vooral op @becausepeoplematter, dat is een soort van, dat heb ik drie jaar geleden heb ik dat opgericht, een klein platform waarbij ik heel veel people based stories doe. En mijn website is pieaerts.com en die linkt ook weer door naar alle socials, dus ik zit eigenlijk alleen maar op Instagram, ik doe voor de rest verder weinig online, geen snapchat, geen TikTok en al die rommel, doe ik allemaal niet.
Bas: Slim.
Pie: Dus ja, dat. Mijn boek is beschikbaar via mijn website, mijn masterclasses zijn beschikbaar via mijn website. Als je meer wil leren, be my guest.
Bas: Boem, nice. En kunnen mensen, heb je ook weleens dat je een trip samen doet met een groepje fotografen?
Pie: Ja, dus maar dat is ook bruut tot stilstand gekomen afgelopen jaar. Ik had heel veel, ja, ik doe best wel, al zeg ik het zelf, best wel bijzondere itineries daarin, dus ik ben nu bezig met een programma om mensen mee terug te nemen naar Siberië waar ik in februari ben geweest. Ik doe reizen naar verschillende wildlife gebieden. Dus we zijn nu bezig met een plan voor Botswana 2021 voor Pantano in Brazilië, poemasafari’s in Patagonië, dus het is enerzijds wildlife reizen waar mensen op mee kunnen en anderzijds people based stories en daar heb ik een aantal grote dingen in Azië nu in de planning. Dus ja, dat zijn manieren om gewoon samen te leren en te werken in het veld met vaak hele mooie culturen en dat kan zeker ja.
Bas: Vet. Ja, ik vond het echt een fascinerend verhaal Pie, ondanks dat we samen met elkaar op de middelbare school hebben gezeten heb ik veel nieuwe dingen gehoord, echt niet normaal man, eventjes 700K gecrowdfund voor het goede doel, voor Ahold gewerkt, erachter gekomen dat het eigenlijk niet alles was, je hart gevolg vooral en naar je hart gaan leven. Ik denk dat dat misschien wel de grootste boodschap is van het hele verhaal.
Pie: Ja.
Bas: En je ballen hebben om dat te doen.
Pie: Bedankt voor mij uit te nodigen, ik vond het een hele eer.
Bas: Ja, tof man. Thanks voor het hier zijn en wie weet gaan we nog een keer een retake doen als de studio klaar is.
Pie: Wie weet, wat goed.
Bas: Yo, thanks man.
Pie: Yo.
Bedankt voor het luisteren naar de Ondernemen op Slippers podcast. Check voor meer informatie ondernemenopslippers.nl. Tot de volgende keer!
Bas: Wow, dat was Pie Aerts die eventjes van de ratrace naar fotograaf gaat die de hele wereld rondreist om de vetste stammen te fotograferen waar die zich half infiltreert of hoe je het ook wil noemen, ermee samenleeft. Ik vind het nog steeds een fascinerend verhaal, check zijn werk, Google zijn naam, Pie Aerts en je komt op supermooie dingen uit. Dus ik ga even bijkomen, ik hoop dat jullie het mooi vonden en ik zeg tot de volgende keer maar weer.
